محبت امام حسین علیه السلام از حرف تا عمل+فیلم

به گزارش سرویس وبگردی خبرگزاری صدا و سیما، وقتی در مورد اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام معرفت پیدا کنیم قطعا محبت مان افزایش می‌یابد، زیرا خداوند دل را به گونه‌ای آفریده که جذب خوبی‌ها شود. وقتی از پاکی، فداکاری و مهربانی آن حضرات در حق بندگان خدا مطلع شویم محبتی همراه با خصوع و خشوع پیدا می‌کنیم 

هر سال با فرارسیدن ایام عزای سیدالشهدا علیه السلام بحث شور یا شعور حسینی و پرسش از اصالت و اولویت یکی از آن دو تازه می‌شود.

در موضوع عمل صالح و محبت و توسل به خاندان رسالت علیهم السلام گاه افراط و تفریط جدی صورت می‌گیرد و به بهانه توجه به یکی، دیگری مورد غفلت واقع می‌شود.

گاه انحراف در حدی است که فکر می‌کنند در طول سال هر کاری می‌شود کرد با این امید که در ماه محرم با عزاداری همه گناهان پاک شود! و بدتر از آن سخن سخیف آمرزش گناهان حال و آینده است! (که ما تقدم و تأخر را به اشتباه چنین ترجمه کرده اند، در حالی که هر دو فعل ماضی است به معنای گناهان دور وقدیم و گناهان نزدیک و تازه) و گاه از این سوی بام می‌افتند و چنان از اصالت عمل سخن می‌گویند که گویی انسان می‌تواند در مقابل خداوند به عمل خود ببالد و ادعایی داشته باشد و خود را به عبادتی ناچیز و عملی ناقابل دلخوش کند!

و پاسخ این که عمل محبانه! 

عمل صالحی که از سر محبت باشد و به عنایت الهی پذیرفته شود و محبتی که با عمل صالح تأیید و تثبیت شود.

عمل صالح و تلاش برای عبادت را به دلخوشی محبت خاندان پیامبر ترک نکنید و محبت اهل بیت علیهم السلام و تسلیم بودن در مقابل امر ایشان را هم با تکیه بر عبادت رها نکنید که هیچیک از این دو بدون دیگری پذیرفته نخواهد شد! "

گاه یک قطره اشک خالصانه و از سوز دل بر مصیبت و مظلومیت سیدالشهدا کاری می‌کند که ده‌ها سال عبادت نمی‌تواند بکند و از سوی دیگر هم هر چه اشک بریزیم و محبت داشته باشیم تا در عمل رفتاری دین مدارانه نداشته باشیم به جایی نمی‌رسیم. 

خودشان گفتند که برای پیروی از ما باید راست بگویید، امانتدار باشید، حق مردم را رعایت کنید، واجبات را انجام دهید، خوش اخلاقی پیشه کنید و از ظلم و ستم به دیگران بپرهیزید!

غره مشو که مرکب مردان مرد را

در سنگلاخ بادیه پی‌ها بریده اند!

نومید هم مباش که رندان جرعه نوش

گاهی به یک اشاره به مقصدرسیده اند

در منابع روایی احادیثی به چشم می‌خورد که بیانگر بخشیده شدن همه گناهان شخص و ورود او به بهشت، به واسطه گریه برای عزای امام حسین (علیه السلام) است.

مثلا این روایت از امام رضا (ع) که می‌فرماید:‌ای پسر شبیب اگر بر حسین [علیه السلام]گریه کنی تا آب دیده بر روی تو جاری شود حق تعالی جمیع گناهان صغیره و کبیره تو را بیامرزد خواه اندک باشد خواه بسیار.

همچنین این حدیث مشهور از امام صادق (ع) نیز وجود دارد که می‌فرماید: هر کس که نزد او از امام حسین یادی شود و او از چشمانش اشکی و لو به اندازه بال مگسی خارج شود، ثواب چنین شخصی بر خداوند خواهد بود و خدا نیز غیر از بهشت چیزی را سزاوار او نمی‌داند.

در مقابل این احادیث، آیاتی از قرآن مجید و روایاتی از ائمه اطهار (علیهم السلام) وجود دارند که مسئولیت مستقیم هر شخص را در قبال اعمالش غیر قابل نفی می‌داند.

به تعبیر دیگر هر کار نیک یا بد شخص در این دنیا، در عالم دیگر جسمیت پیدا می‌کند و خواهی نخواهی روزی آن را به شکل نعمتی بزرگ یا عذابی دردناک خواهد دید.

مسأله تجسم اعمال نیز با همه اختلافاتی که ممکن است برخی از علما درباره اش داشته باشند از آموزه‌های صحیح و اصیل اسلامی است که از سوی علما، مفسرین و متکلمین مسلمان بسیار مورد بحث و گفتگو قرار گرفته است.

این مفهوم را می‌توان در آیات فراوانی در قرآن و نیز در احادیث یافت.

این آیات و روایات جای کم‌ترین شکی را برای این حقیقت باقی نمی‌گذارد که آدمی هیچ گاه از اعمال خود رهایی ندارد. چه اعمال نیک و چه اعمال بد.

با این وجود این دو دسته از آیات و روایات چگونه با یکدیگر قابل جمعند؟!

جهت گیری متفاوت این دو گروه از آیات و روایات موجب شده است که روایات بیان کننده وعده ثواب‌هاى عظیم مجالس عزاداری امام حسین (علیه السلام) از سوی عده اى اغراق آمیز تلقی شود و مورد انکار قرار گرفته، منشاء آن «غُلات» معرفی شوند و گفته شود که: «ثواب باید با عمل تناسب داشته باشد و چگونه ممکن است عمل کوچکى مانند گریه بر امام حسین (ع) این قدر پاداش عظیم داشته باشد»؟!

عده اى هم در نقطه مقابل، جنبه افراط را پیموده و معتقد شده اند همین که انسان بر امام حسین (ع) بگرید، اهل نجات است، حتّى اگر در باتلاق گناه و فساد فرو رفته باشد. 

مطمئنا هیچ یک از این دو دیدگاه که در دو طرف افراط و تفریط واقع شده اند نمى تواند صحیح باشد.

این گونه اظهار نظر‌ها از سوی کسانى عنوان مى شود که نتوانستند براى این روایات و وعده ثواب هاى فوق العاده سوگوارى، تحلیل صحیح و جامعى ارائه دهند.

این تحلیل که امام حسین (علیه السلام) خود را فدا کرد تا گناهان امّت بخشوده شود و امام کفّاره گناهان امّت باشد، نظیر اعتقاد باطلى است که مسیحیان نسبت به حضرت مسیح (علیه السلام) داشتند و می‌گفتند مسیح (ع) با تن دادن به صلیب باعث پاک شدن گناهان پیروان خود شد و آنان را رستگار کرد. 

معتقدان این تحلیل با تمسک به تعابیرى، چون «یا بابَ نجاةِ الْأُمَّةِ» چنین برداشت کردند که امام حسین (ع) نیز با استقبال از شهادت موجب بخشوده شدن گناهان فاسقان و فاجران امّت و در نتیجه سبب نجات آنان شده است. در عوض امّت با برپایى مجالس عزا از امام تشکّر و سپاسگزارى کرده و مستحقّ رستگارى مى شود.

 

چنین تحلیلی که با هیچ یک از اصول و مبانى مسلّم دینى سازگار نیست، موجب شده است که عده اى گمان کنند که امام حسین (علیه السلام) با شهادت خود و فرزندانش، گناهکاران را در برابر عذاب الهى بیمه کرده است! 

نفوذ این پندار غلط تا جایى بوده است که حتّى سلاطین جبّار و ستمگرى که حکومت شان بر پایه هاى ظلم و بى عدالتى استوار بود و دست شان به خون بى گناهان آلوده بوده است، در ایّام عزادارى آن حضرت مجالس عزا به پا کنند و یا خود پا برهنه در دسته‌های عزادارى به سر و سینه بزنند و آن را مایه نجات خود بدانند!

در اینجا باید نکته بسیار مهمی را راجع به بحث «شفاعت» مورد توجه قرار دهیم. به بهشت رفتن گریه کنندگان بر مصائب امام حسین (علیه السلام) از باب «شفاعت» است و هیچ کس نمى تواند امکان به بهشت رفتن ظالمان و بدکاران گریه کُن بر مصائب آن حضرت را از این باب (شفاعت) انکار کند، ولى باید این ملاک مهم را هم نیز از نظر دور نداشت که شفاعت، حساب و کتاب و شرایطى دارد که به هیچ وجه درباره چنین اشخاصی مصداق ندارد.

مطالعه آیات مربوط به شفاعت در قرآن به خوبى نشان مى دهد که مسأله شفاعت از نظر منطق اسلام موضوع بى قید و شرطى نیست؛ یعنى هم به «جرم» توجّه مى شود، هم به «شخص شفاعت شونده» و هم به «شخص شفاعت کننده».

نیز طبق آیه ۲۸ سوره انبیاء تنها کسانى مشمول بخشودگى از طریق شفاعت مى شوند که به مقام «ارتضاء» رسیده و طبق آیه ۸۷ سوره مریم، داراى عهد الهى اند.

اصولا ثواب هاى‏ عظیم و پاداش‏هاى فوق العاده‌ای که در احادیث برای عزاداری آن حضرت بیان شده، از آن کسانى است که عارف به حق امام حسین (علیه السلام) باشند و بدانند آن حضرت براى چه هدفى قیام کرد و در چه راهى شربت شهادت نوشید و در ضمن عزاداری برای ایشان و گریه بر مصائبش، با آن حضرت پیوند تازه اى برقرار کنند و در مسیر اهداف آن بزرگوار قرار گیرند.

 

سخنان حجت الاسلام صفایی درباره ارتباط محبت و عمل

 

 

منبع: خبرآنلاین، مکارم